บทที่ 168

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดเอเลนก็ลืมตาที่หนักอึ้งของเธอขึ้น

เพดานสีขาว ผนังสีขาว ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้ออันเย็นเยียบที่เป็นเอกลักษณ์

ที่นี่ที่ไหน... โรงพยาบาลงั้นเหรอ

เธอกะพริบตาอย่างสับสน พยายามปรับสายตาให้มองเห็นชัด แต่ในหัวกลับว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

เธอเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ